Gaat de Limburgse taal uitsterven zoals veel andere regionale talen over de wereld? Of zal het veranderen zoals taal nou eenmaal doet? In taal zit zo veel kennis en kan gezien worden als een vorm waarin cultuur behouden wordt. Zoals bijvoorbeeld een nonnevot, deze bestaat alleen in het Limburgs.
Ga jij het doorgeven, de Limburgse taal? Is dit een rationele keuze zoals: Ik ga waarschijnlijk niet meer in Limburg wonen en wil dan als ik voor tweetalig opvoeden kies, liever verbreden dan regionaal houden. Of is de associatie met familie en emotie zo groot dat je het niet anders kan voorstellen dan Limburgs te spreken. Voor veel Limburgers zal het misschien niet eens als een keuze voelen. Dus misschien staan wij al best ver af van het Limburgs als moedertaal.
Denk je ooit weer terug te gaan, en in Limburg te gaan wonen? Deze keuze is aan zoveel factoren verbonden dat het antwoord niet hard ja of nee kan zijn. Voor ons zijn deze keuzes verbonden aan geliefden en maar vooral aan kansen. Zijn deze er in Limburg? Dan zouden we best terug gaan om zoervleis te eten in de heuvels. Maar tot dan blijven we waar we nu zijn.
Het eerlijke antwoord op de vraag vind je het fijn als mensen meteen raden dat je uit Limburg komt?
Trotser dan verwacht. De redenen van andere om trots te zijn op Limburg, liet mij wat dichter naar Limburg groeien. Merkte dat ik ook meer wilde vertellen hoe dingen in het Limburgs heten. Jammer dat ik dat niet heb. Digestive, is het enige grapje dat nog mag.
Soms kan je vlaai gebruiken om uit de kast te komen als Limburger. Leren wij eigenlijk deze Limburgse gerechten van onze ouders? Of eten we gewoon altijd overal vlaai?
Hoe zit het eigenlijk met Limburgse identiteit in media? Want als je het niet ziet, zal misschien alleen het stereotype van de domme Limburger blijven bestaan. Doen we eigenlijk zelf niet mee aan dit stereotype door ons accent aan te passen?
Zijn we eigenlijk trots op waar we vandaan komen? Is deze trots vergelijkbaar met die van onze ouders? En zijn we om dezelfde redenen trots om limburger te zijn? Kan onze Limburgse trots soms zo eenvoudig zijn als een biertje bij de lunch?